Mis ik thuis...?

Hi iedereen, ik moet er toch weer aan geloven, een nieuwe blog van mij. Het is al een tijdje geleden dat ik een blogpost heb geschreven. De laatste ging over Oxford. Dat is nu al 3 weken geleden lol.

Maar oké, in de tussentijd heb ik veel leuke andere dingen gedaan. Vrijdag 16 september sliep Sophie bij mij. We hebben lekker pizza gegeten en een filmpje gekeken met een fles wijn. Zaterdag zijn we weer uit gegaan samen.

De week erna op vrijdag (23 september) hadden we een bbq bij mij thuis. Dit met alle (stage) collega’s van Liquorish en Martina (mijn huisgenootje). Die zaterdag ben ik naar de kapper geweest en heb ik een pony geknipt. Ook heb zijn Marina en ik naar Brought market geweest en zijn van vanaf daar naar Southbank gelopen langs The Tames.

Nu is het deze week Sophies laatste week, en hebben we vrijdag (30 september) een VrijMiBo gehad (een typische Nederlandse VrijdagMiddagBorrel) als afscheidsfeestje voor haar. Dit was erg gezellig. We hadden een taart gebakken, chips, popcorn, fruit.. Ook had Didem wat biertjes gekocht.

Zaterdag ochtend heb ik lekker niks gedaan. S'middags heb ik mezelf een engels telefoon nummer gekocht. Dit leek me wel handig ivm bellen voor stage. Ook heb ik daarna nog lekker rond gelopen in Covent Garden, en mezelf wat nieuwe schoenen gekocht. S'avonds heb ik samen met Martina lekker geklets en een wijntje gedronken.

Zo; nu zijn jullie weer op de hoogte van mijn weekeindjes hier in Londen. Nu wou ik graag eventjes een serieuzer onderwerp met jullie bespreken haha. Mensen vragen me vaak of ik thuis mis. Of ik het Nederlandse leven niet heel erg mis. Nu ik hier 6 weken ben, kan ik dit denk ik wel omschrijven. Om heel eerlijk te zijn; nee ik mis thuis niet. Ofc, ik mis Stach, m'n familie en vrienden...

Maar thuis? Nee. Londen voelt heel erg als m'n thuis op het moment. Ik weet dat sommige van jullie dit niet snappen, maar het idee dat (als ik echt wil) binnen 2 uur weer in Goor of Rijssen kan zijn maakt het missende gevoel een stuk minder. Londen is niet heel ver en doordat ik bijna elke dag met Stach Skype, met mama en papa sws wekelijks Skype en doordat ik gewoon nog met iedereen whatsappen, iedereen kan me bellen en ik hun, voelt het ook heel dichtbij. Door de scheiding van papa en mama ben ik het ook wel gewend dat ik ze soms 3 weken niet zie. Dan mis je ze ook een stuk minder erg omdat je weet dat je altijd kan bellen.

Mijn kamer in Londen voelt heel erg als m'n "2e huis" en Chris laat me ook heel erg thuis voelen. Ook heb ik leuke mensen om me heen, waardoor ik niet heel veel aan Nederland hoef te denken. Maar als ik dan alleen m'n avond eten zit te eten (wij eten hier niet samen) dan mis ik het geklets van Suus, het krijsen van Pjotter en de grapjes van Kars natuurlijk wel een beetje. En wat ik lastig vind is dat ik Pjotter niet kan zien groeien. Dat als ik terug ben die gewoon hele zinnetjes kan spreken waarschijnlijk, en ik daar niks van gezien heb. Maar laatst op de Skype herkende hij mij wel. Hij vergeet mij niet natuurlijk.

Nu komt mijn lieve vriendje volgende week woensdag me hier opzoeken. Ook papa Fredje en Suus hebben een ticket geboekt voor eind november. In december ga ik naar de familie van Craig om vervroegt kerst te vieren. En Stach is er met kers en oud en nieuw. Ik vermaak me wel; en het leuke is dat ik nu elke keer iets heb om naar uit te kijken. Dan gaan de weken ook sneller als ik toch mensen begin te missen. Maar nee. Over het algemeen mis ik het niet heel erg...